Zasady akcentowania - reguły

1. Język hiszpański ma bardzo proste i bardzo precyzyjne zasady akcentowania wyrazów w odróżnieniu od innych języków indoeuropejskich.

Oto dwie proste reguły akcentowania:

a) jeżeli wyraz zakończony jest samogłoską (a, e, i, o, u) lub spółgłoską n lub s, akcent pada na przedostatnią sylabę (podobnie jak w większości polskich wyrazów):

casa, idioma, verde, negro, hablan, comes

(dom, język, zielony, czarny, mówią, jesz)

b) jeżeli wyraz zakończony jest jakąkolwiek spółgłoską, z wyjątkiem n lub s, akcent pada na ostatnią sylabę (podobnie jak w języku francuskim):

hablar, comer, feliz, soledad

(mówić, jeść, szczęśliwy, samotność)

2. Jeżeli jakiś wyraz jest akcentowany niezgodnie z dwiema powyższymi regułkami, wówczas akcent zaznacza się graficznie. Akcent graficzny nosi nazwę – tilde.

habitación, árbol, jóvenes, hindú

(pokój, drzewo, młodzi, Hindus)

3. Są jednak takie wyrazy, które mimo iż stosują się do powyższych regułek, noszą akcent graficzny. Należą do nich m.in.:

a) zaimki pytajne: qué, cómo, cuánto, cuándo, dónde, etc.

b) wyrazy identycznie brzmiące (homofony), ale znaczące co innego: sólo (tylko), solo (sam); té (herbata), te (ciebie, tobie); más (bardziej), mas (ale), etc.