Poezję zacząłem popełniać już w szkole średniej. O ile pamięć mnie nie myli, pierwsze wierszydła powstały, kiedy miałem już za sobą piętnaście wiosen, i to właśnie chyba na wiosnę, zakochany po uszy w pewnej istocie, przelałem na papier pewną przepoetyzowaną literacką próbę. Jako autor byłem oczywiście nieopierzony i pisałem – oczywiście – ku czci wielkiej i jedynej miłości. Ba, jakżeby inaczej!
Aniele Boże
____________________
Aniele Boże, stróżu mój,
Ty zawsze przy nas stój!
Ty miej na względzie przyrzeczenia,
Ty miej na względzie nasze „kocham”;
A gdybyś widział, że ja szlocham,
Wiarę, co dobroć sieje, daj!
Tyś nam gwarantem, Aniele Boże,
Że w naszych sercach nie zgaśnie raj!
Tyś nam przystankiem we zwątpieniach,
Ty zatrzymujesz każde z nich;
A gdybyś widział, że któreś szlocha,
To opamiętaj każde z nas w mig!
Piszę do Ciebie „list miłosny”:
Mankiet w koszuli czarny mam,
Spinki w mankietach – nieczytelne:
To pióro dzierżę w ręku sam […].
O, Boże od Odpowiedzialności
– pokieruj tymi, co są poza mną!
Piszę do Ciebie „list miłosny”:
Słowa wyszyte moją krwią.
Stoisz nade mną, Aniele Boże,
Kiedy niewierni mi serce tną.
Czuwaj więc przy mnie. Ulecz rany.
A list mój zanieś do Pana Boga.
Dobry Bóg sprawi, że zniknie trwoga
I wszystek liter wyszytych z krwi.
Może otworzę wówczas drzwi do
Ostatniego „kocham”.
Tylko…
Aniele Boże, stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój!
Wiarę, co dobroć sieje, daj!
Tyś mi gwarantem, Aniele Boże,
Że w drugim sercu zabłyśnie raj!
Posłuchaj nagrania WIERSZA
poprzednia strona
