Miłość jako matryca wszystkiego

Poezję zacząłem popełniać w szkole średniej. O ile pamięć mnie nie myli, pierwsze wierszydła powstały, kiedy miałem już za sobą piętnaście wiosen, i to właśnie chyba na wiosnę, zakochany po uszy w pewnej istocie, przelałem na papier pewną przepoetyzowaną literacką próbę. Jako autor byłem oczywiście nieopierzony i pisałem – oczywiście – ku czci wielkiej i jedynej miłości. Ba, jakże by inaczej!

Miłość jako matryca wszystkiego Pan Od Języka Obcego - testy na inteligencję

Myślę, więc mnie nie ma –

myślenie nie jest w cenie;

jest wszak niebezpieczne,

to zagrożenie –

i dla mnie samego,

i dla tych, co knują –

tych, co cierpienia,

miłości nie czują.

Wiem, że nic nie wiem –

jestem (nie)pokorny,

lecz to niebezpieczne –

dla tych, co knują,

to znaczy “przezorny”.

Do jakich więc wniosków

doszedłem ja, ten,

którego przecież nie ma?

Że jeden plus jeden

nie równa się dwa,

a drzewa to są

i nie są drzewa.

Że skoro foton i elektron

za jednym razem

są przeto “wszędzie”

i “w jednej chwili”,

nie ma takich wniosków,

byśmy się nie mylili

i racji jednocześnie nie mieli.

Więc to jedyne,

co nas dzieli,

miłość.

[...]

Matryca jest w we mnie od zawsze,

ja tylko

“nie wiem, że wszystko wiem”.

P.S. Głęboko przemyślane „Wiem, że nic nie wiem” powinno zawierać w sobie tyle pokory, by można je było poprawić na „Nie wiem, że wszystko wiem”. Bo to pierwsze winno być z tym drugim tożsame.